Corona niks zomaar een griepje!

9 december 2020, een dag die mijn leven ingrijpend zou veranderen. Ik had longontsteking en een positieve Coronatest. Ik was blijkbaar al flink van de leg en nogal verward. Verwarring is iets wat ik niet direct met Covid 19 associeer, maar beschouw het maar als een waarschuwing. Dit virus doet echt gekke dingen met je. Ik was niet onvoorzichtig geweest, maar ook niet bang om besmet te raken. Gewone griep daar ben ik immuun voor. Ik kan me niet herinneren dat ooit te heb ben gehad. Maar Corona is niet te vergelijken met een gewoon griepje. Ik had die dag kennelijk al ettelijke telefoontjes gepleegd en dat feit is volkomen uit mijn geheugen gewist. Dochter Linda belde me op de videochat, nadat ze gewaarschuwd was door een vriendin dat het niet goed met mij ging. Ze schrok toen ze me zag, want ik was duidelijk achteruit gegaan en heel benauwd. Ze heeft meteen een ambulance naar mijn huis gestuurd en ook haar broer Hans.

Van de ambulance kan ik me alleen herinneren dat ik erin gestapt ben en dat er wat testjes werden gedaan, waarna meteen de conclusie werd getrokken dat ik zo snel mogelijk het ziekenhuis in moest. Vanaf het moment dat ik ging liggen zijn al mijn herinneringen verdwenen. Ik kan me van de rit niks herinneren, ook niet dat ik het ziekenhuis ben ingereden en vrijwel meteen door moest naar de IC. ’s Avonds rond 22.30 uur heb ik nog zitten appen met de kinderen en heb zelfs een selvie gemaakt met mijn telefoon plus een foto van mijn hand vol met infusen. Ook dat kan ik me absoluut niet herinneren, terwijl ik gewoon bij kennis geweest ben en mijn kinderen hebben dus eigenlijk een vals gevoel van hoop gehad dat het iets beter met me ging. Ik werd al vrij snel daarna kunstmatig in coma gebracht en aan de beademing gelegd. Dat bleek nog een hele klus te zijn, want volgens mijn dochter was ik niet plat te krijgen! Er zijn twee soorten beademingstechnieken, een waarbij je zelf mee ademt en een waarbij het apparaat het volledig overneemt. Ik moest aan de tweede techniek, want zelf mee ademen was geen optie meer. Vanaf het moment dat ik in coma lag begonnen ook de vreemde levensechte dromen. Ik hoorde dochter Linda tegen me praten (dit was dus wel echt) en tegen me zeggen: “mam, het gaat heel slecht met je, maar ze gaan hier goed voor je zorgen, ik hou van je mam”. Het besef dat ik weleens dood zou kunnen gaan kwam niet in me op, maar ik had wel het gevoel dat ik een eeuwigheid op dezelfde plek lag en me niet kon bewegen (in mijn beleving was het een theater en de mensen die er rondliepen zagen er ook uit als acteurs!) Er was niet echt angst, maar ik had wel veel frustratie en de gekmakende gedachte dat ik daar een eeuwigheid moest liggen, terwijl er over me beslist werd en ik daar zelf geen enkele stem in had wat er met me ging gebeuren. Voor zo’n control freak als ik blijkbaar ben is dat een nachtmerrie! Voortdurend het gevoel dat je niet op de goede plaats ben, ontsnappingsplannen smeden hoe je er weer uit kunt komen, ik was heel druk in mijn hoofd. Soms had ik het gevoel dat ik in een soort boudoir lag op een strand in Frankrijk. En voortdurend een herhaling van dezelfde scenes en dezelfde handelingen. Op een gegeven moment zat ik in een soort loop van kerstliedjes met tussendoor zo’n Amerikaans aandoende reclamequiz waarbij je een huis kon winnen. Ik overwoog om mee te doen om maar te ontsnappen. Die kerstliedjes gingen me ook de keel uithangen, vooral dat nummer van Mariah Carey (ben ik toch al geen fan van) en nog een ander nummer wat ik tot vervelens toe hoorde. Later begreep ik dat het Sky Radio was wat ze daar draaiden en ik zou willen dat ze bij comapatiënten rekening houden met het feit dat ze niet doof zijn en dus behoorlijk last kunnen hebben van geluiden waar ze niet op zitten te wachten, in mijn geval Sky Radio!

Ik had ook voortdurend het gevoel dat ik een bot in mijn mond had en dat probeerde ik er steeds uit te duwen. Het bleek de intubatieslang te zijn en ze hebben een bitje in mijn mond gedaan om te voorkomen dat ik de slang kapot zou bijten. Ik heb een dag en een nacht in het Groene Hart ziekenhuis in Gouda gelegen. En ik werd de nacht daarna overgebracht naar het LUMC in Leiden, vanwege plaatsgebrek in het GHZ. De kinderen hadden intussen een groepsapp aangemaakt om de familie en vrienden op de hoogte te houden van het verloop van mijn ziekenhuisperiode. In het LUMC mochten ze niet elke dag op bezoek komen, maar dat was op zich niet zo erg, omdat ik er toch weinig of geen besef van had. Het ging afwisselend beter en slechter met mij. Op een gegeven moment waren mijn nierwaardes slecht en moesten ze dat weer monitoren om te zien of ik aan de nierdialyse moest. Dat ging gelukkig daarna weer goed. Maar met de zuurstof bleef het fluctueren. Ik had op een gegeven moment zo weinig zuurstof dat ik 90 % zuurstoftoediening nodig had. Dat was het moment dat besloten werd om me voor 24 uur op mijn buik te draaien. Daarna ging het beter. Er werd ook nog een MRI scan gemaakt om te kijken of er geen longembolie ontstaan was. Dat bleek niet het geval, wel waren er wat infarcten op de milt te zien, maar dat was een zorg voor later. Het medicijn Dexamethason werd toegediend, een middel wat ze vaker bij Covid 19 patiënten gebruiken. Bij mij deed het niets, maar dat is niet zo gek, het is een corticosteroïde en mijn lichaamscellen zijn zo eigenwijs dat ze daar hun tong tegen uitsteken! Toen het met de zuurstofwaarden beter ging werd ik wat meer ‘naar de oppervlakte gebracht’, zoals ze dat zo mooi noemen. Je krijgt dan minder slaapmedicatie om te kijken of je zelf kunt mee ademen en van lieverlee helemaal uit de coma kunt komen. De Covid 19 infectie had mijn longen wel erg aangetast maar verder leek het mee te vallen met de schade.

Vrijdag 18 december mocht ik van de beademing af, maar toen was ik nog wel heel suf. Linda wordt in die periode net positief getest en baalt als een stekker, omdat ze nu niet bij mij op bezoek mag. Als zoon Hans er de volgende dag is ben ik al wat helderder en ik kan de foto’s zien die bij mijn bed hangen. En we gaan videobellen. Niet dat ik zelf al kan praten maar ik kan wel iedereen horen aangeven of ik het verstaan heb. De dagen daarna gaan in een stroomversnelling. Het gaat steeds beter, hoewel het uit coma raken niet een kwestie is van ineens wakker worden, zoals je op tv films weleens ziet. Het gaat in fasen en je bent nog heel vaak in die ‘tussenwereld’ van slapen en waken, zodat je soms hele rare beelden hebt en dingen of personen ziet die er niet zijn. Ik kan me herinneren dat ik Linda (voor haar besmetting) een keer hoorde zeggen: ”Mam, Marcel van Joke gaat voor je zorgen”. Later bleek dat ze gezegd had: “Mam dit is Marcel, hij gaat voor je zorgen, dit is niet Marcel van Joke”. Marcel van Joke is mijn broer en de Marcel die zij bedoelde was een van de intensivisten. Toen ik net een beetje bij was hoorde ik wel Hans tegen me praten en zeggen: “Mam, we zijn zo trots op je, je doet zo goed!” In die waak/slaap periode dacht ik ook steeds dat ik in een andere omgeving lag. Vlak nadat Hans geweest was, ben ik weer in slaap gevallen en toen ik wakker werd lag ik tot mijn stomme verbazing in een soort scene uit de Stille Kracht, compleet met beschilderde panelen en grote palmen in rustieke potten. Ook heb ik een keer gedacht dat ik op een perron op het station van Leiden lag. Dat was het moment dat ik heel erg om mijn moeder heb geroepen. Nou ja roepen, ik had geen stem, het was meer fluisteren. Ik heb mijn moeder niet gezien, maar misschien onbewust gevoeld dat ze in de buurt was ofzo. Zelfs als er een verpleegkundige naast mijn bed zat en tegen me praatte, dacht ik soms dat ik ergens anders was, 1 keer zelfs dat ik ergens in een haventje was met van die autobanden als stootkussen voor de boten die daar aanlegden. Ik zag in die periode regelmatig mensen die er helemaal niet waren. Mijn nichtje Kristy zag ik lopen, terwijl zij echt niet in het ziekenhuis is geweest. En ook mijn schoonzoon Patrick zag ik af en toe oppoppen, zelfs zijn zus, die er ook niet echt was. En dat dat gekke kleine blauwe figuurtje wat me deed denken aan een figuurtje uit Super Mario. Dat figuurtje liep niet, maar rolde min of meer en ik kon er ook niet rechtstreeks naar kijken, want dan verdween het uit mijn gezichtsveld.

De eerste periode dat ik wakker was uit die coma was wel ingrijpend, want ik was toch wel een en ander ‘kwijt’. Zo kon ik niet meer klokkijken, ik wist niet meer hoe mijn telefoon werkte en ik dacht zelfs dat we in 2001 leefden! Gek genoeg wist ik nog wel de code van mijn telefoon, de code van mijn Rabo app en zelfs mijn BSN wist ik uit mijn hoofd. Maar de code intikken is iets anders, dat lukte dus niet, ja het eerste cijfer, maar de rest kon ik niet vinden. Zo voelt het dus waarschijnlijk als je afasie hebt. Het is een heel gekke gewaarwording. Het was ook zo raar dat ik min of meer in het verleden leefde. Ik mopperde tegen Hans dat die rare Bush met zijn idee van Corona is maar een griepje, toch eens achter zijn oren moest krabben. Hans zei verbaasd: ‘Mam, Bush is al 100 jaar geen president meer hoor!’ Ook mijn oog-hand coordinatie was weg. In het begin mocht ik alleen dik vloeibaar eten, papjes dus. Later toen ik van de IC af mocht en naar de gewone Covid afdeling verhuisde en vast voedsel mocht was ik zo eigenwijs om dat zelf allemaal te willen doen. Maar ja dan moet je niet van dat plastic gesealde beleg hebben wat ik in normale omstandigheden al met geen 10 trekpaarden open krijg! En dat loodzware bestek helpt ook niet echt mee. Alleen het papiertje van de boter kreeg ik wel zelf open, maar vervolgens schoot meteen mijn wijsvinger de boter in! Nou ja niet erg, ik heb meteen mijn brood ermee besmeerd! In eerste instantie lag ik alleen op een kamertje en dat viel toch tegen. Op de IC lopen er constant mensen om je heen, daar dus niet. En ze hadden wel uitgelegd hoe je het knopje moest bedienen als je iemand wilde roepen, maar mijn hoofd was nog zo warrig dat ik maar niet kon onthouden welk knopje dat was. Dus toen ik een keer het licht uit wilde hebben om te gaan slapen drukte ik op het verkeerde knopje en mijn bed schoot omhoog! En het snoer met het goede knopje was naar beneden gegleden zodat ik er niet meer bij kon. Pffff ja dan maar roepen. Maar wat als je geen stem hebt? Na veel frustratie maar proberen om zelf je bed uit te klauteren? Geen goed idee, zo bleek later. Gelukkig kwam er net een verpleegkundige aan toen ik al twee benen over de rand van het bed had geslagen. Ze schrok en vermaande mij dat het daar toch echt te vroeg voor was. Ze had gelijk. Mijn benen waren net puddingflessen. Ik was waarschijnlijk zo op de grond gestort. Daarna werd ik naar een kamer gebracht waar ik een kamergenoot kreeg. Dat bleek een goede zet te zijn. Olav kwam bij mij op de kamer liggen, hij was lang niet zo ziek als ik en hielp me regelmatig met het openmaken van beleg, hij was zo lief om mijn kaartjes voor te lezen en het zorgde voor wat gezelligheid. Later, toen Olav naar huis mocht kreeg ik Bets op de kamer. Bets was ook een stuk fitter dan ik en dacht in eerste instantie dat ze met een zielig vogeltje te maken had toen ze mij in bed zag liggen. Ik lag er ook wel een beetje zo bij, want ik was die dag best heel moe. Maar gelukkig hebben we dezelfde dag veel kunnen praten en thee drinken en werd het toch nog gezellig. Bets wist ook heel goed hoe de bediening van de bedden werkte, iets wat mij de hele ziekenhuisperiode niet gelukt is. Van lieverlee ging ik ook steeds meer dingen zelf doen. Toen de fysio kwam gingen we oefenen met de rollator. Dat vond ik nog best spannend en het viel tegen dat ik nog zo weinig kracht in mijn benen had. Maar al snel mocht ik zelf douchen als ik de rollator gebruikte. Het aankleden daar hielpen ze me nog wel mee. En na het douchen was ik ook volkomen uitgeput. Hans was er vaak bij als er een arts langskwam of een of andere specialist. Dat was wel fijn, want dan kon hij ook meeluisteren en eventuele instructies onthouden, want in mijn bovenkamer was het nog niet helemaal helder.

Ik was zo naïef om te denken dat ik de tweede kerstdag al naar huis zou mogen, maar dat was iets te optimistisch. Ik kon nog niet eens mijn telefoon bedienen en zolang dat nog niet in orde was, was het sowieso geen optie. Ik moest bij hulp wel iemand kunnen bellen natuurlijk. Maar fysiek gezien ging alles wel in een stroomversnelling. Kon ik de ene dag nog maar net aan schuifelen met de rollator, twee dagen later kon ik al los lopen. Waarschijnlijk zag ik eruit als een waggelende gans, maar het ging! Het was wel vermoeiend, maar goed te doen. De tweede kerstdag werd ik overgeplaatst naar de gewone afdeling en die dag mocht Linda eindelijk weer eens op bezoek komen. Daar was ik wel blij om, want ik had haar al een tijd niet gezien, omdat ze zelf ook Corona had. Ze had aan Hans wel een keer een handwerkje meegegeven, want daar had ik om gevraagd, maar toen ok met die wol en die breinaalden in mijn handen zat dacht ik: ja en nu? Ik had geen flauw benul hoe ik moest breien, laat staan steken opzetten pffff. Nog zo’n rare gewaarwording. Iets niet kunnen wat je normaal met twee vingers in je neus doet! En op 27 december kreeg ik ’s middags te horen dat ik naar huis mocht! Ik hoefde niet eens naar een revalidatiecentrum. Die dag wist ik ook weer hoe mijn telefoon werkte. Die eerste dag bleef Linda bij me slapen voor de zekerheid en dat was maar goed ook, want ik wilde ’s avonds thee zetten en draaide de kraan open, maar wist niet meer hoe dat ding dicht ging! Al met al is het een hele heftige periode geweest, met veel stress, vooral voor de kinderen en naaste familieleden en vrienden en vriendinnen. Zij hebben momenten gehad dat ze zich oprecht afvroegen of za el muziek uit moesten zoeken voor de uitvaart. Ikzelf lag voortdurend in dromenland.

DE DROMEN

Die dromen waren zo levensecht dat ik ze nu nog weet. En de realiteit en droomwereld liep vaak in elkaar over. Soms hoorde ik het verplegend personeel met elkaar babbelen en ik zag ze ook, wat helemaal niet kon want ik had mijn ogen dicht. 1 keer hoorde ik een man en vrouw met elkaar praten over hun opleiding en ik zag ze buiten in een zonnige omgeving met een muurtje en lichtgroene struikjes. Ik dacht eerst dat mijn hersenen er een scenario bij hadden verzonnen. Later toen ik een keer voor controle naar het LUMC ging, herkende ik de fietsenparkeerplaats in dat tafereel. Hoe dat dan is gegaan weet ik niet. Ze hebben heus niet mij met bed en al naar buiten gereden om te gaan lunchwandelen.

Een van de dromen heb ik in een schilderij gevat. Het is de droom, waarbij ik in een klein bootje zat met allemaal koopwaar, stoffen, tafellakens, nylonkousen, eigenlijk min of meer ouderwetse dingen. Ik was een jong meisje en zat blijkbaar op een soort parlevinkersbootje. Maar die boot lag vast aan een of andere houten kade met een keet. De omgeving was best mooi en kleurrijk, met steigertjes, een muur die soms transparant werd, groene struiken, veel water en in de verte lagen schepen, waar je als (arm) meisje ook kon gaan werken. Die schepen zag ik niet, maar ik wist dat ze er lagen in het lichtere gedeelte van de droom, het schimmige onbekende. Later had ik het idee dat als ik daar terecht was gekomen, dat ik misschien niet terug had gekund. Dat ze een soort transport naar een andere wereld waren. Ik zag daar ook mijn schoonzus Joke met een klein hondje in een flits voorbijkomen. En ik kan me herinneren dat ik met een of ander ambachtelijk beroep bezig was.

In een andere droom hoorde ik allemaal muziek die in mijn kinderjaren veel bij ons thuis gedraaid werd, Pat Boone, Elvis Presley, Vic Dana, Cliff Richard, Ricky Nelson. Je kon een nummer uitkiezen en als dat nummer een beetje zoetsappig was werd je niet stoer gevonden als je een man was. Dan werd je als een soort mietje beschouwd. Die droom was een beetje schimmig en donker. Ik zag ook mijn broer Marcel met wurgstokjes karateoefeningen doen. Hij zag eruit zoals vroeger met een kop vol haar. Diezelfde droom liet ook een rijtje mannen met ontbloot bovenlijf zien, het leek op een rijtje krijgsgevangenen, alleen zagen ze er niet zo ondervoed uit. Tot mijn verbazing zag ik daar Henk, een neef van mijn moeder, die al jaren dood is. Bij Henk en zijn gezin heb ik vroeger met Marcel gelogeerd en dat was een hele leuke vakantie. Nu zag ik hem daar zo ernstig en helder en levend staan, samen met die andere (getinte) mannen.

In weer een andere droom was ik buiten in een sneeuwlandschap en ik werd over een hek getild. Ik werd omgedraaid en als het allemaal zou lukken mocht ik naar huis. Dat was natuurlijk wishful thinking. Ik denk dat dit het moment was dat ze mij op mijn buik draaiden. En ik mocht uiteraard helemaal niet naar huis, maar bleef weer hangen in zo’n steeds herhalende scene. Het voelde daar ook koud aan, misschien is dat omdat je, als je omgedraaid wordt, je dan gedeeltelijk ontbloot ligt vanwege het draaien. Dit werkt natuurlijk allemaal door in een droom. Ik zag een hele grote stenen muur, met een mega grote kerstboom ertegenaan. In de kerstboom was een soort rodelbaan en ik zat opgevouwen bovenin. Gek dat ik niet weggleed. Een dokter of verpleegkundige riep boos naar me dat ik dat niet moest doen, anders zou ik stikken. En ik voelde me weer moedeloos worden. Wat mocht ik niet doen? Wat deed ik dan fout? Ik wist het niet. Ik wist alleen dat ik dorst had en ik wilde drinken. Bovenin de kerstboom bevond zich een nogal grofgebouwde vrouw. Het verhaal ging dat je bij haar drinken kon krijgen, maar het was genant om naar haar toe te gaan om de een of andere reden. Ik durfde het ook niet aan, bang van wat mensen ervan zouden zeggen. Ik moest hoesten en zag mezelf als een uil op een tak zitten. Maar die uil leek verdacht veel op een heks met gele tanden en rode ogen en uit zijn mond kwamen allemaal zwarte dingetjes, net als in een scene uit de film The Green Mile, waarbij de onschuldig ter dood veroordeelde zijn helende krachten beproeft. Toen ik een keer met een geestelijke hulpverlener zat te praten over die droom vroeg ze of ik iets met heksen had. Maar dat is niet zo, ja ik ken die Wicca beweging wel, van die zogenaamde witte heksen, maar voor mijn part zijn ze pimpelpaars met gele bolletjes, ik heb helemaal niks met heksen. Veel te occult allemaal. 

Ik heb in half wakende toestand ook vaak een vrouw gezien die ik niet ken, maar zij was vreemd genoeg zwart-wit terwijl de omgeving en de andere mensen in kleur waren. Ik kan haar niet thuisbrengen, maar toen ik een keer een documentaire bekeek over Indo rock zag ik een soortgelijke dame. 

De droom die ik geschilderd heb over het parlevinkersbootje is me heel goed bijgebleven. Het schilderij heb ik aan de IC van het LUMC cadeau gedaan. Dat fotomomentje van het overhandigen daarvan was leuk. Er werd een artikeltje van gemaakt voor hun interne nieuwsbrief. De nazorg van het LUMC is geweldig. Het verplegend personeel daar heb ik goede herinneringen aan, van datgene wat ik me kan herinneren tenminste, want ik was er natuurlijk grotendeels horizontaal. Toen ik later toen ik van de IC af was met Hans samen de videofilmpjes terugluisterde die iedereen had ingestuurd, zat er een filmpje tussen van mijn vriendin Mieke, met een fragment uit Bridge over troubled water. Ik schoot meteen vol. Niet alleen vanwege het nummer, maar ook omdat ik aan een droom werd herinnerd, de droom met het bootje en vreemd genoeg voelde ik een soort heimwee.

Nu zijn we alweer een jaar verder. Ik ben er goed vanaf gekomen. Behalve wat problemen met mijn zicht, iets waarvoor ik volgende week naar de neuroloog ga, heb ik niet veel restverschijnselen. Dat zicht is wel een dingetje. Toen ik nog niet zo lang uit het ziekenhuis was, zat ik eens voor de spiegel om roze lipgloss aan te brengen en ik had per ongeluk mijn mascara te pakken, die ook een roze huls heeft. En ik tatoeerde een pracht van een Hitlersnorretje op mijn bovenlip! Daarna eerst nog heel onnozel zitten kijken naar mijn spiegelbeeld, ik snapte er geen bal van. Maar ook dat gaat nu beter. Mijn conditie is door het post Covid traject bij de fysio weer aardig op peil gebracht. Volgens de kinderen ben ik levenslustiger dan voor de ziekenhuisopname en ik voel me dankbaar dat ik zo rijk ben in de zin van lieve kinderen, kleinkinderen, familieleden, vrienden en vriendinnen. Ik besef heel goed dat ik niks te klagen heb, al mopper ik natuurlijk nog wel af en toe. We zijn tenslotte Nederlanders!

Aanmodderen met fibromyalgie

Eigenlijk dacht ik in een warm land als Portugal een stuk minder last te hebben van die verrekte fibromyalgie. De warmte daar en het relaxte leven moet toch een gunstige invloed hebben, zo was mijn naieve veronderstelling. Maar nee, ik merkte dat ik dit jaar weer achteruit was gegaan qua loopvermogen. Kon ik vorig jaar nog aardig wat strandkilometers lopen als ik maar voldoende uitrustte, dit jaar was de 5km naar het volgende dorpje al te hoog gegrepen. En dan moet je dus nog terug. Ik heb toch wel genoten, want het strand was heerlijk rustig, de zon stond hoog in een strakblauwe hemel en de natte schelpen lagen als juwelen te glinsteren. Toen ik in het warme zand ging liggen creëerde ik eerst een natuurlijke zonnestoel door een bergje zand ter hoogte van mijn hoofd te maken en onder mijn billen een kuil. Daaroverheen de handdoek en je ligt als een prinses (op de erwt, want er lag een steen onder me!) Gelukkig zijn dat maar kleine ongemakken die je zo kunt verhelpen. Ik zag een meeuw boven me met stijve vleugels gebruik maken van de thermiek. de randen van de helderwitte vleugels leken wel transparant doordat de zon daar op scheen. Op zulke momenten prijs ik me gelukkig dat ik daar van mag genieten. En ook de lunch van kipsalade in het strandtentje in Altura smaakte prima.

De eerste dag in Monte Gordo werd ik overvallen door deze regenbui




Maar ai ai wat deed mijn knie vervelend s avonds! Ik had toch de hele dag mijn brace omgehad als versteviging, maar dat mocht niet baten. Ik liep gewoon weer mank. De volgende dag ging ik weer een strandwandeling maken, want zo snel geef ik het niet op. Dit keer de andere kant op naar het eerste piertje, een wandeling van zo'n 2,5 km. Ook dit moest ik bezuren met pijn en niet kunnen slapen 's nachts. En toch moet je voldoende bewegen, maar hoe dan vraag ik me inmiddels af. Het enige wat nog redelijk goed gaat is fietsen, maar om dat nu op het strand te doen? Nu let ik al goed op mijn eten, luister naar mijn lichaam en beweeg gedoseerd en nog wordt het elk jaar alleen maar erger. Alle tips ten spijt die je kunt vinden op internetsites gaat het alleen maar achteruit. Als iemand nog bruikbare tips heeft die niet al op elke fm site staan hou ik me aanbevolen!

Gemeentelijke verkiezingen

ik was er uit. Eindelijk, na lange tijd zou ik weer eens gaan stemmen. Op Burgerbelangen Bodegraven. De door hun genoemde speerpunten trokken mij wel aan: zorg, jeugd, toerisme en ook de omgeving van Bodegraven was als prioriteit genoemd. Geen zwaar verkeer over de landelijke wegen. Daar zag ik wel brood in. Op 19 maart toog ik naar het gemeentehuis, zonder stempas, want die had ik niet ontvangen. Ik had wel mijn ID bij me en dacht dat ik daarmee wel een nieuwe stempas zou kunnen krijgen. Maar nee, dat was niet het geval. Een van de medewerkers ging het nog navragen en vroeg mijn adres, maar dat mocht niet baten. Ik had geen stempas ontvangen en ook niet aangegeven dat ik hem kwijt was, dus ik mocht niet stemmen. Het excuus was dat de gemeente Bodegraven op 3 maart iedere stemgerechtigde burger een uitnodiging had gestuurd en op die stempas stond ook vermeld dat je bij het kwijtraken daarvan een nieuwe kon aanvragen. Ja allemaal leuk en aardig, maar ik had niks kwijtgemaakt en hoe zit het als je nu niks hebt ontvangen? Dan kun je ook niet weten dat je een nieuwe stempas aan moet vragen voor de verkiezingsdatum. Ja, vette pech, maar ik mocht niet stemmen, duizendmaal excuus, maar dat zat er dit keer niet in. Nou dan niet! Aldus mijn eerste boze gedachte. Dan ga ik een keer stemmen en dan heb je zoiets! Dan maar wachten tot de landelijke verkiezingen? Maar ja, wie moet ik dan stemmen? Er is geen enkele policus/ca waarvan ik zeg: jij komt met goede argumenten, jij maakt misschien waar wat je belooft. Ik besef echt wel dat ik niet de enige Hollander ben die voor deze rotkeuze staat. Ik heb ooit eens een stemwijzer geprobeerd, samen met mijn beste vriend. Bij mij kwam er PVV uit en bij hem de Partij voor de dieren! Maar ik heb niks met die geblondeerde witkwast van een Wilders en mijn goeie vriend heeft niks met dieren, behalve als ze gebraden op zijn bord liggen. Waarom is het voor de gemiddelde Nederlander zo moeilijk om te stemmen? Mijn dochter zei onlangs iets om over na te denken. Toen ik mopperde over het feit dat Wilders wel erg ver ging met zijn uitlatingen over Marokkanen, stelde zij dat dat wel waar mocht zijn, maar dat Wilders en zijn ongenuanceerde uitlatingen er wel voor zorgden dat er duidelijk in beeld kwam hoe onze zogenaamde tolerante landgenoten werkelijk denken over buitenlanders. Want zeg nou zelf: heb je ooit weleens iemand horen zeggen: jottem, er komt een Marokkaanse familie naast ons wonen? Nagenoeg niemand is daar blij mee. Vrijwel iedereen heeft zo zijn vooroordelen. Als ze niet crimineel zijn, dan is het wel omdat ze veel kinderen hebben die waarschijnlijk overlast bezorgen, of ze ergeren zich aan de hoofddoeken van de vrouwelijke gezinsleden. Ik dacht bij mezelf: ja, dochter, daar heb je wel een punt.Je kunt je wel kapot schamen voor die Wilders, maar hoe sta je er zelf in? Pas als we zonder vooroordelen naar onze allochtone landgenoten kijken, pas als we iedereen accepteren zoals ze werkelijk zijn, zijn we een stapje verder en hebben we recht van spreken. Pas dan zijn we een stukje verder in onze ontwikkeling en een stapje dichter bij saamhorigheid, tolerantie, betrokkenheid en al die dingen die zo nodig zijn voor een land als het onze.

Valentijn in Smurfendorp

Vanmorgen onder het ontbijt zat ik even te zappen op de bank. Op zaterdag is er doorgaans weinig leuks op tv (op andere dagen ook niet geloof ik). Je wordt doodgegooid met die vervelende Tel Sel reclames en behalve de mooie klassieke muziek bij het teletekst journaal valt er weinig te genieten. Op Belgie begonnen de smurfjes net en daar bleef ik hangen. De smurfen behoren tot mijn favoriete stripfiguurtjes. Het ging dit keer over Valentijnsdag en je zag Smurfin allemaal hartjes uitdelen aan haar dorpsgenoten. In het bos was een jongeman het meisje van zijn dromen het hof aan het maken. Toen Cupido dat zag (dat schattige engeltje had ook de tand des tijds niet weerstaan, want hij zag eruit als een demente bejaarde) richtte hij zijn pijl op het stelletje om de liefdesvonk er in te schieten. Helaas schrok hij ergens van en de pijl belandde in het dikke achterwerk van de lelijke heks Agatha, een dikke zeug met een wrat op haar neus, zoals het een echte heks betaamt en een rood permanentje. Zij werd vervolgens stapelverliefd op Cargamel. Die laatste was daar helemaal niet van gediend en pas toen ze hem (behalve eeuwige trouw) beloofde dat ze het Smurfendorp voor hem leeg zou roven, ging hij overstag.

Een leuk verhaaltje wat je bij mensen ook nogal eens ziet. Dat de een zich volledig wegcijfert om de ander maar te pleasen. Dit soort relaties is gedoemd te mislukken. Ik hoef me met Valentijnsdag niet af te vragen wat ik ga doen. Mijn liefste nichtje Bianca geeft haar verjaardagslunch. En ze stopt daar altijd soeplepels vol liefde in. En ik ga in - plaats van nutteloze kaarten te sturen - wat geld overmaken voor een project in Moldavie. Daar worden oude mensen opgevangen, die in de extreme kou anders dood dreigen te vriezen in hun huizen. Als je bedenkt dat het daar zo'n -30 graden is en ze hebben geen mogelijkheid om hun huizen te verwarmen… En wij maar zeuren over de regen in Holland!

Hieronder een viertal valentijnsgedichtjes die ik al eerder heb geschreven, maar nu met een vijfde regel als knipoog.

Als jij een hengelaar zou zijn
en ik de vis die je wou vangen
dan zou ik zelfs zonder aas aan je lijn
vrijwillig aan je haakje gaan hangen!
(Neem die derde zin serieus, ik lust echt geen wormen!)

Ik ben als was in jouw handen
maak een kaars van mij
en ik sta in vuur en vlam
voor jou......
(Je bent toch niet weer de lucifers vergeten he?)

Ik wou dat ik je dekbed was
dan kon ik je elke nacht verwarmen
je zou zo heerlijk weg kunnen dromen
in mijn warme donzige armen
(Ja sorry mijn ladyshaver is kapot!)

Als jij glimlacht zie ik duizend dingen
flonkerende kristallen op een regenboog
nachtegalen die lieflijk zingen
ik glimlach terug en kijk omhoog
(Waarom doet die meeuw nou net zijn behoefte?)

Happy Valentine!

Van winterefteling

Inzicht in Invloed

Dat is de naam van de vijfdaagse training van bureau Zuidema die ik vorige week gevolgd heb in Koudekerke – Zeeland. Voor de grap had ik tegen mijn collega’s gezegd dat ik ze daarna suf zou manipuleren. Maar dat was uiteraard een grapje. Ja ik ga wel manipuleren, maar op de goede manier, zoals Frank van Marwijk in zijn boek: manipuleren kun je leren beschrijft. De bedoeling is dat je door middel van rollenspellen, veel feedback, spiegelen en tips van de coaches inzicht krijgt in je eigen gedrag en dat van anderen. Je leert welke gedragstijl je het meest hanteert, hoe effectief of ineffectief dat is in diverse situaties. En je oefent met andere gedragstijlen en leert die ook herkennen. Daarbij is er een verschil tussen pure waarneming en de eigen gedachten die je erbij hebt.

Van schilderijen

Voordat de cursus begint krijg je huiswerk mee in de vorm van een vragenlijst die je zelf in moet vullen en een aantal mensen die jou kent. Als dat klaar is komt er een grafiekje beschikbaar waarop je kunt zien welke stijl jij het meest gebruikt, welke tactieken je gebruikt of juist laat liggen. En je ziet ook of je zelfbeeld klopt met het beeld wat anderen van je hebben. Bij mij kwam dat laatste wel aardig overeen. Aan zelfinzicht ontbreekt het dus niet helemaal.

Van schilderijen

Maandag 18 januari was het zover. Om 9.30 uur aanmelden in hotel Westduin net buiten Koudekerke. Ik deed er ruim twee uur over om er te komen. Niet omdat ik verkeerd reed, maar omdat er files stonden op ongebruikelijke plaatsen. Op de A58 stond zelfs een vrachtwagen gewoon pontificaal stil op de rijbaan en dat terwijl het mistig was! Verderop stonden we stil in een kijkersfile omdat er aan de andere kant wat gebeurd was. Maar gelukkig was ik op tijd. Ik liep naar de ontvangstruimte en hield me zoals gebruikelijk wat op de achtergrond.

Om 10 uur begon de cursus en na een uur wist iedereen elkaars naam! We hadden een gemeleerde groep van 9 vrouwen en 7 mannen uit allerlei branches. Om de namen van elkaar te onthouden hadden we een spelletje: iedereen moest zijn naam koppelen aan iets waardoor de anderen het konden associëren. Ik had Remy alleen op de wereld. Alleen ben ik dan Reny met een tweepoot. Dit spelletje werkt prima, zelfs toen we door elkaar gingen zitten.

Tijdens het ochtendprogramma gingen we oefenen met discussiëren, dit werd op video opgenomen. Ook hier was ik weer degene die het minst haar mond opendeed. Eigenlijk deed ik zoals ik altijd doe, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Later op de ochtend deden we een rondje waarbij iedereen iets over zichzelf vertelde. Joost, een van de coaches zei dat hij zich afvroeg waar die grommende tijger gebleven was die hij diep in mij vermoedde.
Ik zei dat ik echt wel heel boos kon worden, maar dat bedoelde hij niet. Het ging meer over moed en pit. Ja dat zit er wel in, maar is inderdaad niet altijd zichtbaar en al helemaal niet bij vreemden. Het gekke is dat ik heel vaak over tijgers droom en er dan vaak voor wegloop omdat ik bang ben verslonden te worden.

Van schilderijen

Tussen de middag hadden we anderhalf uur pauze, waarbij we de lunch gezamenlijk gebruikten. Ik piepte er daarna tussenuit om het duin over te klimmen en op het strand te wandelen. Dat heb ik de dagen daarna steeds gedaan, even alleen op mezelf zijn. Op het strand was het heerlijk stil, het voelde fris en het geluid van de wind, de golven en de meeuwen was rustgevend. Op de terugweg heb ik een foto gemaakt van een paar jolige vissers die op schar en wijting visten.

Van winterse fotos

’s Middags bespraken we de grafiekjes. De groep is verrassend openhartig en de stiltes die regelmatig vallen als er een vraag gesteld wordt zijn opmerkelijk. Dit ben ik niet gewend. Bijna de helft van de groep bestaat uit mannen en die roepen altijd wel iets, zo is mijn ervaring. Maar nu dus niet en het voelde goed. We hadden trouwens een leuke groep met twee coaches Joost en Petra. Na het avondeten was ik behoorlijk afgedraaid en ben om half 10 in bad gegaan. Ik blijk de enige te zijn die een kamer met bad heeft, wat een luxe. Ze waren vast op de hoogte van mijn vervelende botjes!

De tweede dag gingen we verschillende invloedstijlen oefenen. Er werden 4 stijlen benoemd:
Overreden - daar hoort bij: voorstellen doen en argumenteren
Stellen – daar hoort bij: een norm stellen, positief of negatief waarderen, faciliteren/sanctioneren
Overbruggen – daar hoort bij: betrekken, luisteren, onthullen
Inspireren – daar hoort bij: koppelen, visie delen
Dan is er nog: afstand nemen en wegbewegen, maar dat zijn tactieken.
Overreden en stellen worden duwstijlen genoemd en overbruggen en inspireren trekstijlen, bij die laatste is er meer ruimte voor de gesprekspartner. Er is geen goede of slechte stijl. Elke stijl kan goed of slecht zijn afhankelijk van hoe je ermee omgaat en in welke situatie. Zo dacht ik dat ik bijna nooit sanctioneerde, maar dat doe ik dus wel, alleen in een wat mildere vorm. En ik dacht ook dat ik niet krachtig kon stellen, maar ook dat blijk ik wel degelijk te kunnen. Ik moet alleen het idee van me afzetten dat deze stijl als negatief wordt gezien. Uit de grafiek kwam naar voren dat ik overbruggen het meest gebruik, waarschijnlijk omdat die van nature goed bij me past. Maar mijn beste vriend, die ik ook regelmatig als coach gebruik, zei al een keer tegen me: kom maar eens uit die comfortzone, dat levert je de grootste ontwikkeling! Ik ben blij dat hij dat hij dat zei en ook voor de tip om juist deze cursus te gaan volgen. Ik heb er ongelooflijk veel aan gehad.

Opmerkelijk is dat de stijl die je eigen denkt te zijn nog best moeilijk is, doordat je bepaalde aspecten ervan niet of ineffectief gebruikt. Zo kan ik wel aardig luisteren, behalve als ik iets gedaan moet krijgen van een ander, dan ben ik veel te druk bezig met mijn antwoorden en argumenten! En onthullen doe ik ook niet echt vaak, ja soms bij bepaalde mensen en situaties. En op internet in mijn blogjes, dat is lekker veilig, zo achter de schermen. Maar zo’n open boek als ik dacht te zijn ben ik dus niet. En andere stijlen die ik niet dacht te kunnen gebruiken kan ik wel degelijk hanteren. Tussen de middag gebeurde er iets schokkends. Onze coaches maakten ook altijd een strandwandeling en hadden een schreeuwende drenkeling gespot, die in een stroomversnelling was geraakt ca. 100m uit de kust. 112 gebeld en mee blijven lopen resulteerde uiteindelijk in het redden van een zwaar onderkoelde vrouw. Dat was even heftig. Ik liep aan de andere kant van het strand en heb niks gezien of gehoord. Andere cursisten wel, maar die waren te ver weg en dachten dat het geluid van zeemeeuwen kwam. Maar goed dat niet iedereen dat dacht, anders was ze toch verdronken. ’s Middags oefenden we met de cirkelprocessen. Hierbij moet je je mentale belemmering omschrijven en de gevolgen daarvan.

De derde dag werd ik wakker uit een hele drukke droom. Ik droomde dat ik vanuit Amsterdam naar huis was gelopen en was gaan rennen met een vuilniszak in mijn linkerhand en rechts mijn mobieltje en camera! Ik kon ongelooflijk hard rennen, zoals altijd als ik droom. Was het in het echt ook maar zo. Die vuilniszak verloor ik ergens onderweg en ik kwam erachter dat ik mijn camera ook kwijt was. De route was bekend, maar alleen in mijn droom, want ik heb die weg meer gezien en ik weet ook waar hij heen leidt, maar in het echt bestaat hij niet! Ik denk dat de droom symbolisch is. Het verliezen van de vuilniszak duidt misschien wel op het van je afgooien van onnodige bagage. Later in de nacht droomde ik van een jeugdvriendje die een oranje bloemetjesjurk kwam brengen. Daar heb ik geen verklaring voor of het moet betekenen dat ik de bloemetjes buiten moet gaan zetten??? En ik droomde dat ik met mijn zussen allerlei feestkleding aan het passen was. Mijn drie zussen zagen er stuk voor stuk prachtig uit, maar mezelf zag ik eigenlijk niet, hoewel ik wel bezig was met passen. Ik weet niet hoe ik dit moet interpreteren. Het passen zal te maken hebben met de verschillende rollen die je steeds speelt tijdens de oefeningen (denk ik) elke keer weer een andere pet op.

Van Familiefoto's

Deze dag hebben we weer in groepjes van 4 a 5 personen geoefend met verschillende stijlen, o.a. krachtig in stellen, ontmoetingen, omgaan met provocatie en krachtig in overbruggen. Bijna alles ging goed, behalve bij het provoceren. Zelf provoceer ik als een zachtgekookt ei! En dat terwijl ik het vroeger in mijn jeugd best goed kon. Toen ik geprovoceerd werd, had ik een veel te beladen stelling gekozen, namelijk dat ik vond dat het strafrecht in Nederland aangepast moest worden, hierbij had ik de moord op mijn nichtje in gedachten, iets wat ruim 7 jaar geleden speelde. En in plaats van dat ik de provocateur tactisch pareerde barstte ik in huilen uit. Ik leek smurfin wel, compleet met dikke tranen en boehoehoe! Uiteraard voel je je dan behoorlijk ongemakkelijk. Maar volgens de coach en de anderen zagen ze nu wel de echte Reny en was dit helemaal niet zwak, maar juist moedig omdat ik me kwetsbaar op stelde. Ook al was het dan per ongeluk. Na de sessie was het lunchtijd en in plaats van met de anderen te eten, heb ik mijn jas aangetrokken, een sandwich meegesnaaid en ben over het duin geklommen om naar het strand te gaan, even lekker een stuk lopen in mijn eentje. Dat deed me goed.

Van website Reny Juta

Daarna was ik wel weer hersteld.’s Middags het krachtig stellen geoefend. Dit is een stijl die ik niet vaak gebruik, maar volgens mijn medespelers ging me dit wel goed af. Een van de andere medespelers moest negatief waarderen. Ze moest aan de andere drie vertellen wat ze een zwak punt vond. Ja dat viel tegen! Nadat ze met de coach overleg had gehad kregen wij te horen dat ik waarschijnlijk saai was, omdat ik me zo op de achtergrond hield, een ander had weinig te vertellen omdat hij zo stil was en de derde trok altijd een muurtje om zich heen en liet te weinig van zichzelf zien. ’s Avonds onder het eten heb ik met diezelfde personen vreselijk gelachen onder het eten. We hebben in een deuk gelegen om elkaars verhalen en dan zie je de andere kant van iemand. Ik kan me overigens wel voorstellen dat iemand denkt dat ik een saaie doos ben, als hij of zij me niet kent. Zelf zei ze dat ze op haar woorden terugkwam omdat haar beeld totaal niet meer klopte.

De 4e dag ‘s morgens weer oefenen met diverse stijlen en ’s middags hadden we een soort spel met bijna alle deelnemers. Maar het was een spel waarbij je moest brainstormen in twee groepjes en dan elkaar uitdagen om over de streep te komen. Dit is zo’n spel waarbij ik me helemaal niet thuis voel. Ik denk altijd dat ik iets zinnigs moet roepen en anders hou ik gewoon mijn mond. Nu dus ja. Ik sloeg helemaal dicht en maakte me onzichtbaar. De derde keer toen ik van de coach te horen had gekregen dat hij me nu echt wel bezig wilde zien (het werd ook op video opgenomen) had ik eindelijk moed verzameld en kwam met een leuk idee, maar toen werd het spel weer afgebroken doordat de tegenpartij een cruciale fout maakte. Tja toen was het te laat. Het evalueren vond ik zwaar, want ik kwam tot de schokkende ontdekking dat ik het heel normaal vond om niet gehoord of gezien te worden. En een van de anderen zei dat ze zich over me verbaasde dat ik zo onzichtbaar bleef terwijl ze me de avond ervoor had ervaren als een sprankelende vrouw. Een ander vroeg zich hetzelfde af want die vond mijn bijdragen juist heel waardevol. Blijkbaar blokkeer ik gewoon van tijd tot tijd en ontbreekt het me aan moed om daar doorheen te breken. De coach vroeg waarom ik dat verdriet niet gewoon toe kon laten. Tja? Waarom niet? Ik heb me op de een of andere manier altijd groot moeten houden van mezelf. Ik haat het als ik zwakte toon. Tenminste, wat in mijn beleving dan voor zwakte doorgaat. Het bleek dat dit juist een kracht is. De kracht om je kwetsbaar op te durven stellen. En ik maar denken dat ik een watje ben. Het is in elk geval duidelijk dat een van mijn lessen is dat ik mezelf gewoon laat zien zoals ik ben. En ook dat ik duidelijk laat blijken wat ik wel en niet wil. Als tip kreeg ik mee niet altijd zoveel na te denken, maar soms gewoon te handelen. Het hoeft niet altijd zinnig te zijn wat je roept met een brainstorm.

Van schilderijen

Vrijdag, de 5e dag werd ik wakker na weer een nacht vol heftige dromen. Ik droomde dat ik op het dek van een groot schip stond en het stormde ontzettend. Er waren grondzeeën zo hoog als flatgebouwen en die beukten het schip aan alle kanten. Ik was eerst bang en pakte toen mijn fototoestel om er foto’s van te maken. Toen ik wakker werd bedacht ik me dat dit weer een symbolische droom was. Water staat voor gevoel en gezien de gebeurtenissen van de afgelopen week waren dit waarschijnlijk de heftige emoties die ik had ervaren. Vervolgens neem ik er dan afstand van door er doodleuk een foto van te maken, zo van: ik heb het gezien, maak er een plaatje van en dan stop ik het weg. Weer een levensles.

Later die nacht had ik een lucide droom waarbij ik rondvloog met bowlingballen aan mijn voeten, dit had ik gedaan om in balans te blijven. Hoe dat snap ik dan niet, want volgens mij vlieg je niet echt lekker met die zware dingen aan je poten maar goed. In de droom besloot ik om uit te testen of anderen mij ook wel zagen of dat ik er misschien als een geest uit zag. Hier was ik heel nieuwsgierig naar. Ik ging het bejaardenhuis in en kwam in een soort rookkamer die ouderwets ingericht was met van die Perzische tapijten en eiken meubelen. Daar zaten een stuk of wat oudjes en twee dames zagen me inderdaad. Die begonnen een beetje te lachen en de ene vroeg: ben jij echt? Hoe moet ik deze droom interpreteren? Zal ongetwijfeld met die laatste speloefening te maken hebben.

We gingen deze dag onze KIS doen, de Kritische (kritieke volgens mij) Invloed Situatie. Hierbij moest je een echte situatie bedenken waarbij je een gesprek zou aangaan. En je moest een of meerdere stijlen kiezen die je zou gebruiken. Dit was wel heel leuk en leerzaam om te doen. ’s Middags was het evalueren en de certificaten uitdelen. Je moest allemaal vertellen wat je meenam uit deze cursus, het mocht ook in een paar woorden zijn. Ik zei dat ik een stuk zelfinzicht meenam, het besef dat ik meerdere stijlen kan toepassen dan ik nu doe en ook dat ik zodanig veel moed verzameld had dat ik van plan ben om een presentatie te maken van de afgelopen week en die op mijn werk te houden tijdens de DWA school. Dat is op maandagmiddag in het lunchuur. Iedereen die iets wil delen met de collega’s kan dat op die manier doen. De zaal zit bijna altijd helemaal vol. Voor mij is dit bloedstollend eng om te doen, maar ik wil het wel doorzetten. Tenslotte betekent lef: bang zijn en het toch doen (volgens onze coach). Na wat foto’s gemaakt te hebben en afscheid nemen van iedereen ben ik weer huiswaarts gekeerd. Ik reed ineens een andere route dan op de heenweg, maar zoals gewoonlijk kwam ik toch wel weer op de goede weg uit. En ik had niet eens echt omgereden! Dit doet me beseffen dat ik altijd de weg weer terug kan vinden, zelfs in de auto!

Van winterse fotos

Terugblikken op 2009

And so this is Xmas
And what have you done
Another year over
A new one just began

Dit zullen veel mensen zich waarschijnlijk afvragen. Vlak voor kerst is zo'n uitgelezen periode om terug te blikken en al dan niet tot bezinning te komen. Met andere woorden: wat heb ik dit jaar uitgevreten en is het nuttig, leuk, goed, waardevol of slecht geweest? Ikzelf heb een goed jaar gehad met veel nieuwe inzichten. Het besef dat er mensen zijn die werkelijk en onvoorwaardelijk van je houden, gewoon omdat je bent wie je bent. En niet omdat ze jou weleens voor hun karretje zouden kunnen spannen. Dat heeft me ontroerd en me laten inzien dat ik zelf die eigenschap ook heb en voldoende liefde in me heb om te delen en iets voor anderen te betekenen.

Van Reny's natuurfoto's

Het is een jaar geweest van loslaten, wat op de een of andere manier weer een nieuw en verrassend soort verbondenheid geeft. Een jaar van vrijheid en een manier vinden daar mee om te gaan, simpelweg omdat je gewend bent om in bepaalde patronen te leven en denken. Dat je daar niet mee door hoeft te gaan, maar ook lekker buiten de gebaande paden kunt wandelen (wat ik graag doe) voelt als een bevrijding. Er bestaat zo'n gevleugelde uitspraak: het leukste wat je kunt worden is jezelf. Ik heb het gevoel dat dat steeds beter gaat lukken. Alle laagjes onechtheid die ik mezelf ooit heb aan laten plakken vallen beetje bij beetje van me af.

Van schilderijen

Als je uit een Nederlands-Indisch gezin komt zoals ik heb je altijd te maken met bepaalde normen en waarden, die op zich niet allemaal verkeerd zijn, zoals: netjes eten, netjes praten, netjes lopen, je netjes gedragen, kritiekloos beleefd blijven naar gezagsdragers, je aanpassen aan God mag weten wie allemaal etc. etc. Nou dat netjes eten zal ik nooit leren, mijn moeder zei vroeger al: Reentje, je eet als een kip! Ik zit altijd te snerten met eten. Eigenlijk zou ik standaard kleding moeten dragen in de kleuren koffie /ketjap /pindakaas /chocola en eieren. Dan valt het niet zo op. Netjes praten lukt nog wel, behalve als ik struikel, mijn hoofd stoot, dingen uit mijn fikken laat vallen of van de weg af gereden wordt door zo'n uitsloverige race-aap. Dan ontsnapt er weleens een knetterende vloek. Maar dat vergeef ik me zelf.

Van winterse fotos

Het nadeel van zo'n opvoeding is dat je niet geleerd wordt dat je (als meisje) voor je mening uit mag komen, dat je gewoon mag zeggen wat je zelf graag zou willen, dat je meer bent dan alleen maar een stukje decor dat lekker kan koken, naar problemen luisteren, kinderen grootbrengen, je wederhelft behagen. Dat je herseninhoud hebt en die ook mag, zelfs moet, gebruiken. Nu ben ik al een behoorlijke tijd volwassen en sommige van die laagjes heb ik al lang en breed van me afgegooid. Maar sommige patronen zijn wat moeilijker te doorbreken. Die zijn zo diep en ingesleten als tractorsporen in een natgeregende, modderige akker. Soms voelde ik me net een mier die van het ene spoor in het andere liep zonder te overzien wat er buiten die sporen nog meer te zien en te beleven viel. Dingen (en mensen) die misschien wel veel beter bij je passen, maar die je niet kon vinden, omdat ze buiten je gezichtsveld lagen.

Van Reny's natuurfoto's

Maar.... er is hoop. Al word ik 100, ik leer nog dagelijks. Sommige dingen echter leer ik nooit. Er blijft altijd een bepaalde verstrooidheid die ik mijn leven lang zal blijven hebben. Ik zou graag geloven dat het met leeftijd te maken had. Helaas moet ik bekennen dat ik dit al van kinds af aan heb. Volgens mij was ik als embryo al zo'n chaoot. Die zaadcel die mijn vaders puddingbuks afvuurde is waarschijnlijk bij toeval op mijn moeders eicel gestuit, gewoon toen ie daar maar wat doelloos aan het rondzwemmen was. En uit nieuwsgierigheid besloot het zaadcelletje maar naar binnen te gaan, kijken wat daar te beleven was. Die eigenschap heb ik nog steeds heel sterk. Tja en toen kon hij niet meer weg en werd opgedeeld en opgedeeld tot het een baby werd. Ik sta er ook versteld van dat ik zonder de weg te vragen de uitgang naar het geboortekanaal heb gevonden. Volgens mijn moeders verhalen was ik ook al geboren voordat de dokter er was. Ongeduldig he, DE ultieme eigenschap van het Ram-kind. Waarom wachten tot de deskundige er is? Ik ga zelf wel kijken of ik er uitkom! En zo ben ik mijn leven lang gebleven. Nieuwsgierig, onderzoekend, een beetje onbezonnen, maar zonder kwaad in de zin.

Van fietsen met Mich

Terugkijkend op het afgelopen jaar voel ik dankbaarheid, omdat er veel gelukkige momenten zijn geweest waar ik van heb mogen genieten. Familiebanden en sommige vriendschapsbanden zijn sterker geworden. Ik heb een leuk huis gevonden, een vast dienstverband gekregen, een leuke cursus gevolgd dit voorjaar (copywriting op de Hogeschool Utrecht) en er staat er weer een op het programma. Ik heb een leuke vakantie meegemaakt op een heel andere manier dan ik gewend was. Ik heb tijdens mijn fietstochtjes ontdekt dat ik niet bang hoef te zijn om te verdwalen, omdat mijn nieuwsgierigheid me wel op mooie plekjes brengt, maar mijn gezonde verstand me altijd weer thuis aflevert. Ik heb ook geleerd dat ik niet altijd volgens uitgestippelde routes hoef te gaan, maar dat ik gewoon lekker rond mag dwarrelen waarheen ik wil. En verdwaal ik een keer, ach... dan levert dat weer een leuk verhaal op voor mijn blogjes.

Van fietsen met Mich

Over die blunders gesproken: ik heb met mijn oudste zus afgesproken dat er weer een blooper book komt. We hadden er eentje op een msn pagina, maar die pagina werd te weinig gebruikt en is opgeheven. Wil je die gekke anekdotes lezen, ga dan naar de Juta hyves en kijk bij de berichten, daar staan de eerste anekdotes op. Voor de geinteresseerden een stukje geschiedenis: vandaag 23 december 2009 las ik dat het 121jaar geleden is dat Vincent van Gogh een deel van zijn oor afsneed. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik me dan af: zou hij niks te eten gehad hebben met de kerst?
Voor nu wens ik iedereen die dit leest een hele fijne kerst en een spetterend 2010

Van winterse fotos

Cruise vervolg

We zitten inmiddels alweer een paar dagen op Miami Beach in het RIU hotel vlak aan het strand. Het is een mooi complex met prima eten en een mooi zwembad. We hebben nog wel last van zeebenen hier op het vasteland. Dat is een raar verschijnsel waar ik nooit eerder last van heb gehad. Maar soms lopen we een beetje waggelend door de gangen en ik hoop maar dat ze dan niet denken dat we al een paar liter tequila naar binnen hebben gegoten.

Van cruisevakantie

Van cruisevakantie

De eerste dag hebben we niet veel gedaan, behalve bij het zwembad luieren en ik ben nog even op het strand gaan kijken. Dat is hier prachtig met wit zand en azuurblauw water met wat rotsen her en der. Het lijkt wat op de Algarve maar de zee is hier blauwer. De tweede dag heb ik wat kitesurfers op de foto gezet die met een behoorlijke wind soms gevaarlijk hoog opgetild werden en dat vlak bij het strand!

Van cruisevakantie

De eerste avond zijn we gaan lopen naar de Lincoln shopping Mall, dat was wel een hele wandeling! Ons avondeten was dit keer niet echt spectaculair: een snelle hap bij de Mac! Daarna hebben we toch maar de bus terug genomen. Die bus kost hier maar een kwartje (dachten wij heel naief). Dat kwartje blijkt alleen te gelden voor zo'n speciale bus die hier een rondje doet voor sightseeing. Maar wij betaalden dus een kwartje en je krijgt verder geen plaatsbewijs en het werd gewoon geaccepteerd!

Van cruisevakantie

Gisteren gingen we naar de Avontura shopping mall en betaalden ook maar een kwartje en dat werd wederom geaccepteerd. En dat voor een rit van meer dan een uur! Toen ik later die dag wat eerder terug ging dan Maureen trof ik een vrouwelijke buschauffeur die dat kwartje niet accepteerde. Ze zei: excuse me lady, 25 cents? It is two dollar honey! Oeps, dat wist ik dus niet. We hadden ons op de heenweg wel verbaasd dat ze hier allemaal verschillende bedragen betaalden! De meneer van de giftshop in het hotel moest er wel om lachen. Hij vroeg of de andere twee busdrivers soms mannen geweest waren en dan Cubaanse mannen (dat was hij zelf ook) want dan begreep hij het maar al te goed. Hij gaf een prachtige performance hoe dat dan gegaan zou zijn, zo van: ah two lovely ladies hmmmmm! I don't care what you pay me, just hop on the bus dear, hmmmmmm en dan maakte hij van die gebaren erbij. Dat was wel lachen.

Van cruisevakantie

De Avontura shopping mall is een enorm complex, met ook bekende warenhuizen zoals Macys en Bloomingdale. Wij hebben bij JC penneys naar binnen geweest en hebben daar het een en ander gekocht. Maureen o.a. een paar high heels die very charming staan. Ze is nu bijna net zo lang als ik, maar nog net niet. Het is en blijft een klein opdondertje, maar de schoenen zijn prachtig. Zij is na de lunch nog verder gaan shoppen, maar toen ben ik afgehaakt. Die lunch was trouwens ook erg lekker bij een Japanner, daar hebben we sushi gegeten en nasi goreng met kip. De lunchruimte is een ronde ruimte met allemaal tokootjes rondom en tafeltjes in het midden. Je kunt kiezen uit allerlei soorten eten. Het lijkt wat op de Yum yum tree in Denver, waar ik vroeger weleens geweest ben.

Van cruisevakantie

's Avonds hebben we in het hotel gegeten en dat was erg lekker. Het ontbijtbuffet was ook al erg lekker en 's avonds kun je voor 20 dollar per persoon je buik rond eten. Deze avond worden we opgehaald door de neef van Maureen die hier verderop woont. Met hem gaan we vanavond eten en bijkletsen. Hij heeft ook een orchideeenkwekerij, daar ben ik wel erg benieuwd naar.

Van cruisevakantie

Vanmorgen hebben we een rondje met de bus gedaan die echt een kwartje kostte. En we zijn bij een befaamde tattooshop geweest. Indrukwekkend wat die daar allemaal aan ontwerpen maken. Ik hou zelf helemaal niet van tattoos maar de tekeningen vind ik prachtig. Dat ritje met de bus ging ook wel een beetje gek. We moesten er op een gegeven moment uit, omdat we bij het eindpunt waren en dan moesten we 50 meter verderop weer op de bus stappen, omdat daar het beginpunt was. Je zou denken dat je dan kon blijven zitten, maar dat is niet zo. Miami beach logica! Er is hier wel een hoop wateroverlast geweest, hele straten die onder water stonden.

Van cruisevakantie

En vanmorgen zagen we tot onze verrassing ineens een leguaan uit de bosjes bij het kanaal komen, toen we op de bus stonden te wachten. We hebben meteen een fotoshoot gedaan. Nu is dit nog maar een onschuldig beest. Er zwemmen hier ook alligators in het wild rond. En we zaten al te fantaseren dat ik een foto van Maureen zou nemen met als titel: dit is Maureen bij de bushalte. En de volgende foto: alleen een paar slippers. En dan als titel: dit WAS Maureen bij de bushalte. Nou ja we kunnen er nu nog grapjes over maken. Dat betekent dat we nog niet opgepeuzeld zijn! Ik zit nu trouwens in een internetcafeetje en Maureen is even verder winkeltjes gaan kijken. Die krijgt er hier echt geen genoeg van. Als iemand bereid is om te sponsoren en 20.000 dollar naar ons over te maken, meld dat dan even!

Van cruisevakantie